Devrimci çalışma, cetvelle çizilmiş düz bir çizgide ilerlemez. Bilakis karmaşıktır. İnişli-çıkışlı ve oldukça zahmetli bir güzergahtır. Adeta sorunlar yumağıdır.
Her sorunun çözümü, bizi yeni sorunlarla yüzleştirir. Dolayısıyla sorunsuz, engelsiz bir devrimci çalışma hayali, gerçekle uyumlu değildir. Çünkü her çalışma çatışmayı, zorluklarla boğuşmayı ve bu puslu havada yönünü şaşırmadan ilerlemeyi içerir.
Ama tüm bunları yapmak için karşımıza çıkan her sorunu bilimsel bir yöntemle ele almamız gerekir. Sınıf savaşımının tarihi tecrübeleri ışığında an itibariyle kendi durumumuzu, sınıf düşmanlarımızın durumunu, kitlelerin ruh halini, değişime dair var olan eğilimlerinin düzeyini, siyasal tercihlerinde hakim ulus milliyetçiliği başta olmak üzere, ulusal, dinsel, mezhepsel etkilerin, emek sermaye çelişkisinin oynadığı rolü vb. tüm faktörleri değerlendirmelerimizde hesaba katmamız gerekir.
Elbette ki tüm bu görevlerin adına layık bir tarzda yerine getirilmesi ideolojik netliği, siyasal bir kapasiteyi gerektirir. Yani önüne bir görev koyuyorsan, onun nasıl yapılması gerektiğini de bilmen gerekir. İşte pratikten öğrenme, sürekli yoldaşlarını dinleme, yapılan her tartışmayı önemseme, daha derinlikli bir kavrayış için inceleme ve araştırmanın tarihsel önemi de burada ortaya çıkıyor. Bu bilimsel yöntemin karşıtı, “hele bir yola çıkalım sonra neyin nasıl yapılacağına, ihtiyacımızın ne olduğuna karar veririz” mantığıdır. Bu mantıkla başlatılan bir yürüyüşün, varacağı noktada kör bir kuyudur.
Her devrimci çalışma, büyük bir emekle yürür. Bu durumu daha sade bir tarzda ifade edecek olursak, kesintisiz ve başarılı bir mücadele için yığınların desteğini arkasına alan örgütlü ve önder bir yapı olmazsa olmazdır. Dolayısıyla pratik mücadele içinde yeni sempatizan ve üye kazanmak ve bunların politik eğitimi için de planlı bir çalışma sistemi oturtmak gerekir. Özellikle yeni taze kuvvetlere ulaşmak yalnız kitleler içinde propaganda ve ajitasyon faaliyetlerini yürütmekle olmaz.
Basitten karmaşığa doğru eylemsel bir pratik gerekir. Her eylem aynı zamanda bir propaganda aracıdır. Eylemlerin gücü ve sürekliliği artıkça propagandanın etkisi de artar. Ve bu etki örgütlenme çalışmaları için uygun zeminler yaratır.
Keza kurum çalışmasını bu zorlu koşullara uygun olarak yeniden devrimci bir tarzda örgütlemek, işçiler başta olmak üzere, devrimde menfaati olan güçlerin en ileri bilinçli kesimlerini devrimci bir ruhla eğiterek, mücadeleci bir kimlik kazandırmak demektir. Karşımıza çıkan zorlukları ancak böylesi ideolojik bir şekilleniş ve cesur duruşla aşabiliriz.
Eğer ortada bu niteliğe sahip bir öncü yoksa kitlelerin kendiliğinden gelişen mücadelesi de örgütlü bir güce dönüşemez. Ve süreç içinde kitle hareketleri sönümlenir. Sınıf düşmanlarımızın artan saldırılarıyla birlikte değişim umudu yeniden umutsuzluğa dönüşür.
Çünkü proleter hareketin gücü işçi ve emekçilerle olan derin bağlarında yatar. Dolayısıyla başta üyeler olmak üzere, tüm örgütlü güçlerin emekçilerle, ezilenlerle sıkı bağlar kurması bir zorunluluktur. Geniş emekçi yığınlar içinde siyasi olarak, manevi olarak etkisi olmayan bir proleter hareketin işçi ve emekçilere önderlik etmesi düşünülemez.
Karşımızda yanılgılarımızla, yalpalamalarımızla, başarılarımızla geçen onlarca yıl vardır. Mücadelemizin her aşaması bizden bedel istedi ve bu bedeller ödenerek bugüne gelindi. Çekilen tüm acılara, özverili çabalara rağmen sınıf savaşımı içinde hala geri bir düzeydeyiz. Ama ezen ve ezilenlerin mücadelesi sürüyor. İşçi sınıfı, ezilenler, sınıfsal kurtuluş mücadelesi için, sınıf bilinçli proletaryada hala özverili bir çaba ve kararlıca bir mücadele bekliyor.
Hiç kuşkusuz hataların eleştirilmesi, eksikliklerin giderilmesi ve denetim politikasına süreklilik kazandırılması, çalışmaların başarısı için oldukça önemlidir. Yukarıdan aşağıya doğru tüm komitelerde bu temelde bir şekilleniş, tabanın bütünü daha çok sahiplenmesini, eleştiri ve önerileriyle sürece katkıda bulunmasını sağlar. Tabi ki tüm bunlar ancak iç demokrasiyle mümkün olabilir.
