Dandakaranya’nın Maocu isyancılar için bir geri üs olması fikrinin bir yemek masasında filizlendiği söylenebilir.
Kondapalli Seetharamaiah’ın kızı ve damadı her yaz ya da işleri elverdiğince Delhi’deki All India Institute of Medical Sciences’da doktor olarak çalışıyorlardı ve Madhya Pradesh’teki Bastar’ı (şu anda Chhattisgarh’da) ve komşu bölgeleri ziyaret ederek yoksul kabileleri ücretsiz tedavi ediyorlardı. Çift, kabilelerin yaşamak zorunda bırakıldıkları sefil hayatlara tanık olmuştu. Hükümetin umurunda değildi. Yeni Delhi için bu bölge diye bir yer yoktu.
Bir akşam çift KS’yi ziyaret etti. Lor ve pilav eşliğinde, belki de KS ile Bastar’daki deneyimleri hakkında konuştular. Kısa bir süre sonra devrimciler arasında Andhra Pradesh-Karimnagar, Adilabad, Warangal ve Khammam’ın dört bölgesini bir gerilla bölgesi olarak birleştirmekten bahseden bir belge dolaşmaya başladı. Bu bölgeler birbirlerine yoğun ormanlık alanlarla bağlıdır. Belgede, hareketi bir gerilla bölgesine dönüştürmek için üyelerin partiyi kitleler arasında derinlemesine inşa etmeye odaklanması gerektiği belirtildi. Ayrıca milisler tarafında örgütlebilecek köy düzeyinde parti hücrelerinin oluşturulması da vurgulanıyordu. Ve elbette kitle örgütlerinin de inşa edilmesi gerekiyordu. Üyeler kendilerini, hepsi silahlı olan Merkezi Örgütleyici (Örgütlenme Bürosu ed.) artı iki korumadan oluşan benzer oluşumlar halinde örgütledi. Her MÖ grubuna yaklaşık 15 ila 20 arasında sabit sayıda köy tahsis edilecekti.
KS’nin kızı ve damadıyla akşam yemeğinde yaptığı konuşma burada ortaya çıktı. Belgede, parti kitleler arasında çalışmaya başladığında devlet güçlerinin alarma geçeceği belirtiliyordu. Belgede, ‘devlet baskısı’ olarak adlandırılan şeyden kaçmak için ormanlarda ‘bir arka’ inşa etmenin gerekli hale geleceği belirtiliyordu. KS’nin bir arka üs kurmayı düşünmeye başladığı açıktı. Daha sonra KS, geri üssün Godavari nehrinin diğer tarafında, yani Bastar’ın en büyük bölümünü oluşturduğu Dandakaranya ormanlarında kurulmasını önerdi. Bu gerçek göz önüne alındığında, belgede böyle bir olasılık için derhal uygun düzenlemelerin yapılması gerektiğine işaret ediliyordu.
Lenin’in doğum yıldönümü olan 22 Nisan 1980’de Seetharamaiah, silahlı mücadele çizgisini ileriye taşıyacak yeni bir parti olan HKP-ML (Halk Savaşı)* kuruluşunu ilan etti. Daha popüler olarak Halk Savaşı Grubu (PWG) olarak adlandırıldı. HKP-ML’nin Andhra Eyalet Komitesi’nin Tamil Nadu birimi ile bir araya gelmesinden sonra kuruldu.
Bu arada Andhra Pradesh’te topraksız köylüler ve kabileler arasında toprağa olan açlık doruk noktasındaydı. Deneyimli Maoist ideologlar, eyaletteki topraksızlar arasında bu susuzluğu ilk yaratanın İndira Gandhi olduğunu söylüyorlar. Andhra Pradesh’teki 1978 meclis seçimlerinden hemen önce İndira Gandhi bir gece geç saatlerde bir seçim mitinginde konuşma yapmak üzere Karim N agar’daki Jagtial’e geldi. İnsanlar öğleden sonra geç saatlerden beri onu bekliyordu. Nihayet geldiğinde neredeyse gece yarısı olmuştu ve hemen orada toplanan insanlara hitap etmeye başladı. Ünlü 20 maddelik sosyo-ekonomik kalkınma programına atıfta bulunarak, arazi dağıtmadaki yetersizliğinden dolayı siyasi muhaliflerini suçladı. Son söz olarak şunları söyledi: ‘Eğer bu (toprak dağıtımı) gerçekleşmezse, kanlı bir devrim gerçekleşecektir.
Kongre seçimleri kazandı, ancak çoğu vaatte olduğu gibi, parti yoksulların durumunu hafifletmek için hiçbir şey yapmadı. Bu arada Maoistler yüzlerce köyde zorla toprak işgal ederek ve bu toprakları yoksullar arasında dağıtarak işlerini yapıyorlardı.
Kuzey Telangana’da Maoist kadrolar tendu yaprağı (bir çeşit tütün ed.) toplama işinde çalışan kadın ve çocuklar arasında çalışmaya başladı. Bastar, Maharashtra’daki Gadchiroli bölgesi ve Kuzey Telangana’yı kapsayan Dandakaranya ormanlık alanının tamamında kabilelerin durumu içler acısıydı. Müteahhitler, orman görevlileri ve diğer devlet memurları tarafından kötü bir şekilde sömürülüyorlardı. Bambu çubukları (kağıt üretimi için) ve tendu yaprağı (beedi yapımında kullanılır) toplayanlara ağır emekleri karşılığında çok az bir ödeme yapılıyordu. Bir Adivasi’ye 100 tendu yaprağından oluşan bir demet için beş kuruş ödenirdi. Benzer şekilde 120 çubuk bambu için de bir rupi ödenirdi. Adivasi’nin ücret konusunda hiçbir söz hakkı yoktu. Ücret, taşeron tarafından köy muhtarına danışılarak belirlenirdi.
Fakir Adivasi çoğu zaman aç karnına çalışırdı. Bir Adivasi genellikle bir avuç pirinç ya da jowarı (mayasız Hint gözlemesi ed.) biraz suyla birlikte toprak bir testiye bırakır ve ertesi sabah bu lapayı içerdi. Çalıştığı orman yılanlar, ayılar, leoparlar ve diğer vahşi hayvanların istilasına uğramıştı. Adivasi kadınlarının cinsel sömürüsü çok yaygındı. Örneğin Gadchiroli’nin Alapalli köyünde bir muhtar bir kız okuluna giriyor, istediği bir kızı seçiyor, onu boş bir sınıfa sürüklüyor ve tecavüz ediyordu. Gadchiroli’de bir orman memuru, günlük geçimlerini sağladıkları ormana girmelerine izin vermesi karşılığında yoksul kabilelerden sadece üç ay içinde yüzbinlerce rupi topladı. Cahil Adivasiler, yakın kasabalardan gelen işadamları tarafından dolandırılıyordu. Bir kilo tuz karşılığında Adivasi’ye bir kilo kuru meyve ya da sekiz kilo Jowar verdirilirdi.
Orman memurları Adivasilerin ormanın bir bölümünü açmasına ve orada tarım yapmasına izin vermiyordu. Eskimiş orman yasalarını gerekçe göstererek, yakacak odun ya da diğer orman ürünlerini, hatta süpürge yapmak için ince bambu çubuklarını bile toplamalarına izin vermiyorlardı. Çeşitli yerlerde, hasattan hemen önce, orman görevlileri traktörlerle gelip mahsulü yok etmekle tehdit ediyor ve Adivasi’nin tek çaresi rüşvet ödemek ya da ürünün büyük bir kısmından vazgeçmek oluyordu. Devlet kurumları da sagwan (Hindistan’a özgü sert kereste veren bir ağaç ed.) gibi değerli odun elde etmek ya da orman arazilerini maden şirketlerine kiralamak için binlerce dönüm araziyi yok ediyordu. Hayvanlara milli park yapmak için binlerce köylü evsiz bırakıldı. Devlet için Adivasiler hayvanlardan daha az önemliydi. Orta-Batı Bastar’da 4,000 km2’lik bir alana yayılan Abujhmaad bölgesi yer almaktadır. Bu bölgedeki 236 köyün toplam nüfusu 12.000’i geçmiyordu.
Rahul Pandita’nın Merhaba Bastar adlı kitabından yapılan bu alıntı Penguin India’nın izniyle yayımlanmıştır.
*Çevirenin notu: HKP-ML (Halk Savaşı), Hindistan Maoist Komünist Merkez’le birlikte 21 Eylül 2004’te HKP (Maoist)’i kuran partilerden biridir.
Kaynak: The Print (RAHUL PANDITA | 2 Aralık 2022)
